I. Planowanie, zakładanie i obsadzanie oczka wodnego 
Zanim postanowimy zbudować oczko wodne, powinniśmy zastanowić się nad wielkością oczka wodnego oraz właściwym miejscem, rozmiarami, głębokością , materiałem budowlanym i obsadzeniem. Szczególne znaczenie przy planowaniu ma powiązanie oczka wodnego z otaczająca częścią ogrodu. Oto parę rad wartych przemyślenia:
Blisko położone miejsca wypoczynku pozwoli dokładnie obserwować rośliny i zwierzęta w oczku wodnym.
Mały strumyk wychodzący do oczka zapewni jeszcze większe urozmaicenie ogrodowego krajobrazu. Strumykiem tym można połączyć kilka oczek wodnych.
Powierzchnie wody stworzą w ogrodzie mikroklimat wpływający dodatnio na różne rośliny. Można znacznie zwiększyć wilgotność powietrza sprzyjającą wzrostowi wielu gatunków.
Idealne dla oczka wodnego jest miejsce słoneczne do pół cienistego. Zbytnie zaciemnienie hamuje rozwój roślin i zwierząt.
Należy unikać sąsiedztwa dużych liściastych drzew i krzewów, Ponieważ opadłe jesienią liście zanieczyściły by wodę.
Przy obsadzaniu brzegów oczka wodnego należy wybierać rośliny wilgociolubne, również w naturze rosnące nad zbiornikami wodnymi, aby stworzyć przybywającym gatunkom zwierząt optymalne warunki.
Gęste obsadzanie strefy brzegowej i strefy płytkiej stwarza warunki do osiedlenia się zwierząt w gotowej sadzawce, a wiec sprzyja wprowadzeniu do ogrodu „prawdziwego” życia.
II. Materiały uszczelnieniowe do budowy oczka wodnego 
Po wyznaczeniu stanowiska wybieramy materiał do budowy. Najprościej jest kupić gotowy zbiornik, ale niestety rzadko zadowala indywidualne gusty. Oczka wodne uszczelnione różnymi materiałami wymagają większego nakładu, ale wynagradzają go znacznie lepszym powiązaniem z otoczeniem. Oto najczęściej stosowane przez nas materiały:
- geomembrana PEHD – wykonana z polietylenu wysokiej gęstości, bardzo wytrzymała, stosowana do budowy zbiorników,
- folia PCV- wykonana z polichlorku winylu, kolejny materiał, jaki można użyć do wyłożenia zbiornika. Jest to materiał bardziej elastyczny niż geomembrana pehd,
- geowłóknina- zabezpiecza folie przed uszkodzeniami.
III. Technika zakładania oczka wodnego
- Wykonanie niwelacji terenu,
- Wykonać wykop o żądanych wymiarach oraz dnie posadowienia, Skarpy ukształtować pod żądanym kątem nachylenia. Podczas przygotowania wykopu trzeba stale sprawdzać za pomocą węża spoziomowanie brzegów, aby uniknąć wylewania się wody z gotowego oczka,
- Wykopanie w koronie oczka na całym obwodzie rowu kotwiącego o wymiarach 50x50 cm w odległości 50 cm od wewnętrznej krawędzi korony,
- Usunięcie wszystkich kamieni, pozostałości korzeni oraz innych ostrych przedmiotów, aby nie uszkodziły folii,
- Pokrycie dna 3-5 cm warstwą piasku,
- Ułożenie na wyrównanych skarpach oraz dnie zbiornika warstwy geowłókniny zakotwionej w rowie kotwiący,
- Ułożenie warstwy geomembrany zakotwionej w taki sam sposób jak geowłóknina wraz z obróbką szczelną rur. Aby zapewnić dobre jej przyleganie do podłoża wlewamy część wody do oczka i czekamy 1-2 dni.
- Kształtowanie brzegów. Duże kamienie wyglądają doskonale w pobliży wody, ale ich układanie wymaga szczególnej ostrożności, aby nie uszkodzić folii. Dla bezpieczeństwa można podłożyć pod nie kawałki folii lub geowłókniny,.
- Folii nie należy napinać, aby się nie obsunęła. Duże i małe kamyki, kawałki pni i korzeni nadadzą strefie brzegowej naturalny wygląd i zapewnią schronienie rozmaitym zwierzętom. Poza tym można nimi zamaskować nie ładne końce i fałdy folii, uważając jednak, aby jej nie uszkodzić.
- Elementy zasilania w wodę stawu.
Naturalne obsadzenie oczka wieńczy nasze dzieło. Ważnym kryterium wyboru rośliny jest wielkość oczka.
A. Rośliny o liściach pływających, pływające i podwodne.
Środowiskiem tych trzech rodzajów roślin wodnych jest strefa głębokiej wody. Do pierwszych należą grzybienie. Środkowoeuropejski gatunek Nymphaera alba nie nadaje się do normalnej sadzawki ogrodowej ze względu na zbyt silny wzrost. Po kilku tygodniach pokrywa liśćmi całą powierzchnię. Natomiast idealny dla dużych sadzawek głębokości 1,5 m. Jeżeli na dnie znajduje się dostateczna warstwa podłoża, to można w nim posadzić grzybienie, w przeciwnym wypadku umieszczamy je w koszu i obficie nawadniamy przed opuszczeniem na dno. Trzeba też pamiętać że niektóre odmiany mają kłącze zimotrwałe, pozostałe należy posadzić w koszu, który wydobywamy przed zimą i zimujemy w pomieszczeniu nie narażonym na mróz. Grzybienie dzielą głębszą strefę z roślinami pływającymi. Niektóre z nich, jak kotewka, rzęsa, żabiściek, jaskier wodny, osoka aloesowata i dwa tropikalne wrażliwe gatunki – hiacynt wodny i Azolla caroliniana, pływają na powierzchni nie zakorzeniając się. Inne pozostają stale pod powierzchnią, jak wodna rogownica, moczarka i rogatek sztywny. Bardzo interesującą roślina podwodną jest pływacz zwyczajny i wyposażony w małe pęcherzyki chwytne, do których łapie malutkie owady wodne. Jego żółte kwiaty wystają 10 cm nad wodę.
Rośliny o pływających liściach i podwodne wzbogacają wodę w tlen. Ocienianie, aby nie nagrzewały się nadmiernie, pobierają rozpuszczone w wodzie składniki pokarmowe. Jest to ważna funkcja zapewniająca równowagę w oczku i zapobiegająca dominacji glonów, a nabierająca szczególnego znaczenia , gdy w oczku mają być hodowane ryby.
W płytszej wodzie zakorzeniają się rdest ziemnowodny, żabieniec, języczka, wywłócznik i przęstka. Ich pędy rozrastając się sięgają na powierzchni do strefy głębokiej. Niestety niektóre gatunki z tej strefy nie są zimotrwałe. Wyższe rośliny strefy brzegowej mają często wąskie liście. Należą do nich: sit, kosaciec żółty, ponikło, jeżogłówka i tatarak. Strzałka wodna zwraca uwagę ładnym kształtem liści i białymi kwiatami. Cenioną niebieską barwę wnoszą północnoamerykańska Pontoderia cordata i kosaciec gładki z Azji Wschodniej,np. Monstruosa. Odpowiedni jest również Iris versicolor. Typowe dla rodzinnych zbiorników wodnych pałki Typha latifolia i T. angustifolia o wyjątkowej sile wzrostu nadają się do dużych oczek. Do mniejszych zbiorników są przydatne słabo rosnące gatunki, jak Typha laxmanii, T. minima i T. shuttleworthi. Przedstawicielami dużej grupy roślin
strefy płytkiej są: wełnianka, turzyce i sitowie. I tu jednak występują silnie rozrastające się gatunki nie odpowiednie do oczka ogrodowego.
C. Rośliny bagienne 
W strefie bagiennej i wilgotnej może rosnąć część roślin strefy płytkiej. Uzupełnią je: kaczyniec błotny z kwiatami żółtymi, białymi i pełnymi, czerwień błotna, niezapominajka błotna, rukiew wodna, mięta nadwodna, kroplik kwitnący żółty, czerwono lub niebiesko, Saururus chinensis ciepłolubny i wrażliwy na mróz, tojeść pospolita, mieczyk błotny i pierwiosnek japoński o karminowych kwiatach. Krajowa tojeść rozesłana pokrywa bardzo szybko powierzchnię kobiercem liści, wśród których połyskują małe, żółte, gwiazdkowate kwiaty. Roślinność różnogatunkowa, zharmonizowana z otoczeniem przywabia do sadzawki wiele owadów płazów ziemnowodnych i innych małych zwierząt. W odpowiednich warunkach osiedlają się tam same. W żadnym wypadku nie należy przesiedlać płazów ziemnowodnych ze środowiska naturalnego. Ryby możemy hodować tylko w większych sadzawkach Są one przeważnie bardzo aktywne żywią się larwami owadów oraz skrzekiem żabim i swymi odchodami wzbogacają oczko w składniki pokarmowe.
